Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras.

Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Reicietur etiam Carneades, nec ulla de summo bono ratio aut voluptatis non dolendive particeps aut honestatis expers probabitur. Duo Reges: constructio interrete. Quae cum dixisset, finem ille.

Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Crassus fuit, qui tamen solebat uti suo bono, ut hodie est noster Pompeius, cui recte facienti gratia est habenda; Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

1. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;
2. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.
3. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Respondeat totidem verbis. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

1. Ita multa dicunt, quae vix intellegam.
2. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
3. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?
4. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed quot homines, tot sententiae; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere.

• Odium autem et invidiam facile vitabis.
• Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Quibus rebus intellegitur nec timiditatem ignaviamque vituperari nec fortitudinem patientiamque laudari suo nomine, sed illas reici, quia dolorem pariant, has optari, quia voluptatem. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Quibus rebus intellegitur nec timiditatem ignaviamque vituperari nec fortitudinem patientiamque laudari suo nomine, sed illas reici, quia dolorem pariant, has optari, quia voluptatem. Verum hoc idem saepe faciamus. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. An hoc usque quaque, aliter in vita? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus.

Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Eam stabilem appellas.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Quorum fuit haec institutio, in qua animadvertas velim quid mutandum putes nec expectes, dum ad omnia dicam, quae a te dicta sunt; Si quae forte-possumus. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Equidem e Cn.

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Ac tamen hic mallet non dolere. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Tubulo putas dicere? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

• Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;
• Pugnant Stoici cum Peripateticis.
• Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?